ROZDZIAŁ 85

Była dopiero 15 czyli środek dnia. Poszłam na chwilę do swojego pokoju i wniosłam na dół moje pamiątkowe pudło.
-Gdzie mam je odłożyć?-zapytałam mamę.
-Postaw w salonie to potem pogonię tatę żeby wszystko pozanosił-odpowiedziała mieszając zupę.
-Mamusiu, a kiedy ja właściwie będę pakować swoje rzeczy?-zapytałam kiedy wróciłam do kuchni.
-Po ślubie-odpowiedziała wręcz z lekką irytacją.
-Mamo, będę za wami tęsknić, ale to najlepsza rzecz w moim życiu-położyłam głowę na jej ramieniu.
-Jesteś bardzo młoda. Cały świat jest dla ciebie, a ty już się określasz...
-Nie lubisz go?
-Lubię, ale i tak myślę, że to wcześnie. Może na początku powinniście ze sobą razem zamieszkać i zobaczyć co z tego wyjdzie?
-Nie chcę żyć na kocią łapę tymbardziej ze względu na wiek. Wiesz co by na przykład taka Lasocka powiedziałam...
-A co ci tam Lasocka.
-Mamo, Justin jest gwiazdą. On ma dziesiątki milionów osób, które się takimi rzeczami interesują.
-Aż tyle?-powiedziała wręcz nie dowierzając.
-Jak nie więcej.
Mama liczbą była oszołomiona. Mnie też przerażała. Jeżeli wyjdziemy w końcu na jaw oni wszyscy będą na mnie się gapić i oceniać. Te wszystkie oczy. Będąc z nim w trasie doświadczyłam trochę tego, ale byłam wtedy jego dziewczyną, zwykłym pachołkiem, a teraz miałam być żoną, a to do czegoś zoobowiązuje. Przez resztę dnia przygotowywałam się do zaczęcia ślubnych przygotowań. To było szalone, bo miałam tylko 17 lat! Wieczorem zadzwoniła Pattie. Chwilę podsłuchiwałam rozmowę mam, ale w tym czasie do mnie zadzwonił JB. Nie mówił nic specjalnego. Powiedział tylko, że chce jutro pojechać do salonu z samochodami. Zgodziłam się, bo w tych salonach zawsze panuje taki ciekawy klimat kiedy jesteś zachęcany do kupienia wszystkich samochodów na raz. Pamiętałam jak kilka lat wcześniej byłam w kilku z nich z tatą i dostałam kilka naklejek reklamowych z logami firm od samochodów, benzyny itp. Zapytałam jednak czy mamy czegoś nie planują, ale rzekł, że jutro spotykają się sami rodzice. Byłam trochę zdziwiona, bo przecież to my braliśmy ślub, a nie rodzice, ale przytaknęłam. Reszta dnia minęła okropnie szybko i już był następny dzień. Tym razem czułam się trochę spięta, tak jak przez następne dni aż do wydarzenia. Gapiłam się w sufit godząc się z nowym życiem. Wtedy usłyszałam z dołu rozmowy. Wszystko po angielsku i głos Pattie. Nakryłam głowę poduszką, bo znowu byłam ostatnia i nie gotowa. Po pięciu minutach poczłapałam do łazienki i doprowadziłam się do pożądku. Założyłam ładną sukienkę bez ramiączek, niewysokie koturny i uśmiech. Zgrabnie zeszłam na dół i od razu rzuciła się na mnie mama Justina. Zaczęła pokrzykiwać jak bardzo się cieszy, że będziemy razem, ściskała mnie i całowała. Byłam odrobinę zdziwiona jej zachowaniem, bo między nami było różnie, właściwie, albo było doskonale, albo miałam wynosić się z życia Justina. W końcu z objęć Pattie wyswobodził mnie mój rycerz. Uśmiechnęłam się i delikatnie pocałowaliśmy się na przywitanie. Tata pochylił głowę żeby na nas nie patrzeć, a Pattie wręcz zaklaskała w ręce. Było to wręcz zabawne. Usiadłam przy Justinie, a właściwie na jego kolanach i tak przesiedziałam prawie dwie godziny. Nie rozmawialiśmy o niczym konkretnym, tylko trochę ogólnie o ślubie, bo 'jak to będzie fajnie' itp.. Bieber szeptał mi też do ucha jak ładnie wyglądam, a ja w międzyczasie zjadłam trochę musli z jogurtem i razem ze wszystkimi piłam kawę z mlekiem. W końcu moje 'kszesło' zaczęło się wiercić. W końcu powiedział, że na nas już czas, bo samochody nie będą czekać. Uśmiechnęłam się tylko i oboje wyszliśmy z domu. Będąc już w aucie zapytałam dlaczego właściwie jedziemy do salonu kiedy przyjechała jego mama. Było to trochę głupie, bo leciała taki szmat godzin, a my pierwszego dnia ją zostawiamy. Odpowiedział, że po prostu tak mu było wygodniej. Dalszą drogę przejechaliśmy w ciszy. Było mi bardzo gorąco i bawiłam się włosami otwierając okno.
-Jesteś śliczna-JB zagapił się na mnie kiedy staliśmy na światłach.
-Dziękuję-uśmiechnęłam się z widocznym zadowoleniem-ale dziś ciepło.
-Racja. Może później pojedziemy gdzieś się pomoczyć?
-Nie wiem czy dobrze byłoby narażać się na jakiś gapiów na basenie.
-To może jakaś rzeka czy coś takiego. Opowiadałaś, że ze trzydzieści kilometrów od Warszawy jest coś odpowiedniego.
-No dobrze. To jak obejrzymy te wszystkie samochody to pojedziemy do domu i wezmę jakieś rzeczy.
-Ale po co? Mam w samochodzie ręcznik to wystarczy. Pomoczymy się tylko lekko dla ochłody.
-No dobrze-odpowiedziałam lekko zdziwiona.
-Często mówisz 'no dobrze'-zaśmiał się.
-Nie prawda-uśmiechnęłam się.
-Jesteśmy już. Wysiadaj kochana.
-No dobrze-odparłam i uświadomiwszy, że znowu się powtórzyłam posłałam mu spojrzenie żeby już się nie śmiał.