Serdecznie zapraszam do czytania mojego bloga. Posty będą zamieszczane często(2/tydzień). Jeśli Wam się spodoba dodawajcie komentarze(lub wciskajcie reakcje), a wtedy będzie mi bardzo miło. Możecie również kontaktować się ze mną(dane w rubryce 'o mnie') lub śledzić na twitterze (@JnnRock). Wszystkim chętnie odpiszę ;)
Oprócz tego bardzo dziękuję za odwiedzanie i komentowanie bloga. Nigdy nie myślałam, że moje 'wypociny' przeczyta tak dużo osób. Nie jestem pewna czy jest w tym trochę mojej pasji, ale lubię pisać tego bloga. Od czasu do czasu wczuwam się w główną bohaterkę i jest to bardziej moi niż pisanie na konkursy literackie. Jeszcze raz dziękuję za każdy komentarz, bo dzięki nim uśmiecham się zawsze jak tu wchodzę i naprawdę daje mi to dużo wewnętrznego szczęścia, kiedy widzę choć jeden pod najnowszą notką. Gdy są trzy umieram już z podniecenia i myślę, że wolę moje trzy od trzydziestu na innym blogu, bo tutaj widzę osoby, które komentują już od pierwszych postów.
Chciałabym podziękować też osobom, które mnie inspirują, bo to dzięki nim stwarzam coraz bardziej rozwinięte i moim zdaniem ciekawsze postacie. Jestem również wdzięczna wspierającym i pomagającym mi, w szczególności K. i N.


Na koniec mam malutką prośbę. Chciałabym, dla własnej satysfakcji, zyskać większą ilość czytelników i to byłoby bardzo miłe gdyby ktoś skomentował mój blog na swoim lub umieścił gdziekolwiek link. Po prostu sama nie wiem co zrobić i proszę o małą pomoc.
Z góry dziękuję.


Peace&Love
J.


31 marca 2013

ROZDZIAŁ 120


-To twoja wina-oblizałam usta podnosząc się z niego.
-A to twoja-wskazał na swój krok.
-Doprowadź się do porządku i załóż coś na siebie albo siedzi tutaj i się nie pokazuj.
Szybko naciągnęłam na siebie bluzę i poprawiłam koszulę. Szybko zeszłam na dół i od razu rzuciłam się w kierunku piekarnika. Wyłączyłam go i otworzyłam drzwiczki na oścież. Dym zaczął wydobywać się kłębami i było czuć mocny zapach spalenizny. Nie wiem jak doszło aż takiego kataklizmu. Brytfankę wstawiłam dosłownie chwilę wcześniej. Phoebe śmiała się trochę ze mnie i widząc ją też zaczęłam chichotać.
-Dlatego wolę jeść jogurty-powiedziała.
-Jaki chcesz smak?-otworzyłam lodówkę.-Albo sama weź co chcesz.
-Pijecie dużo Red Bulli-zauważyła wyciągając pojemnik z jogurtem.
-To Justin. Pije tego hektolitry, a potem nie może spać w nocy. Próbuję go przestawić na herbatę, ale wtedy się denerwuje.
-Fajnie musi być tak mieszkać z chłopakiem. Już się trochę znacie, prawda? Widziałam zdjęcia w pokoju.
-Cztery lata.
-To strasznie długo! Pewnie dlatego mówisz już o nim jakbyście byli starym małżeństwem. Dbasz o niego itd.
-Wiesz, mam tutaj tylko jego i spędzamy ze sobą większą część dnia. Odciąga mnie od wszystkiego. Nawet lekcji nie mogę odrobić w spokoju. Muszę dziś napisać jeszcze ten esej na angielski-skrzywiłam się.
-Nawet się za to nie bierz. Zadzwoń nawet dziś do dyrektora i poproś o zmianę nauczyciela, bo będziesz mieć z nim piekło. Weltonowi odbiło mu w zeszłym roku kiedy umarła jego żona. Ja też bym chętnie to zrobiła, ale uczy mnie od początku liceum i nie mogę go zmienić.
-Wiesz, nie chcę żeby wyszło, że się od czegoś wykręcam, bo inni zaczną gadać, że uważam się za nie wiadomo kogo, bo spotykam się z Justinem. I tak czuję, że ludzie o mnie gadają.
-Hej-uśmiechnęła się szeroko.-Miej ich gdzieś, bo i tak im przejdzie. Pewnie pod koniec tygodnia nikt nie będzie zwracał na ciebie uwagi. Zacznij gadać z innymi i daj im się poznać, bo przebywając z Morgan zostaniesz uznana za wariatkę taką jak ona. Jutro zapoznam cię ze swoimi znajomymi. Na pewno cię polubią-uśmiechnęła się.
-Szczerze mówiąc to byłabym ci bardzo wdzięczna-powiedziałam z lekkim uśmiechem.
-Daj spokój. Jestem twoją dłużniczką.
W środku aż skakałam ze szczęścia. Jej słowa dodawały mi otuchy i nadzieję, że kolejny dzień w szkole będzie lepszy i nie będę musiała samotnie chodzić korytarzem wyglądając Morgan. Zaczęłyśmy gadać o jakiś głupotach typu co opłaca się oglądać w telewizji itp. Wyglądało na to, że miałam coś wspólnego z tą „fajną” dziewczyną z LA. Nie do pomyślenia. W pewnym momencie usłyszałam kroki na schodach. Phoebe lekko odrętwiała aż zrobiłam się trochę zazdrosna. Justin szedł wyjątkowo wolno, ale napięcie rosło w nas obydwu. Kiedy był już widoczny dziewczyna przełknęła ślinę. Wyglądał całkiem sympatycznie w ciemnych sportowych spodenkach i zielonej koszulce z jakimś napisem. Może to trochę głupie, ale ucieszyłam się, że wybrał akurat ją, bo zielony nie był jego najlepszym kolorem. Przywitał się z nią zwykłym „cześć”. Potraktował ją jak zwykłą nowo poznaną osobę. Wolałabym żeby był trochę bardziej przyjazny, ale przez to kim był nie był jakoś dobrze nastawiony do innych. Kiedyś był bardziej otwarty, ale w tamtym momencie nie był już taki przyjacielski i pozytywny. Zrobiło się trochę niezręcznie. Ciszę przerwała Phoebe mówiąc, że będzie zaraz wychodzić. Zaczęłam przekonywać ją, że powinna zostać. Justin natomiast nic nie powiedział i tylko wyjął z lodówki Red Bulla. Kiedy zszedł nam z wzroku przestałyśmy tłumić śmiech.
-Przepraszam-zasłoniła usta dłonią.-Nie mogłam się powstrzymać.
-Nie przejmuj się-powiedziałam ze śmiechem.-Jak będziesz chciała wracać do domu to mów, a ja cię odwiozę.
-Mogłybyśmy już się zbierać? Moi rodzice woleliby żebym była już w domu.
Przytaknęłam jej i poszłam na górę ubrać się. Szybko naciągnęłam legginsy, stanik i koszulkę na ramiączkach. Justin leżał podpierając się nogami z telefonem w kroku. Wyglądał jakoś trochę smutno. Zagapiłam się trochę, ale nie wiedziałam co powiedzieć. Na dole wciągnęłam jeszcze balerinki i wzięłam kluczyki. W samochodzie gawędziłyśmy jeszcze miło. W końcu wjechałam na podjazd. Dom był prawie tak duży jak nasz. Było jednak w nim widać, że sami go urządzali, bo było czuć w nim coś przyjemnego i rodzinnego. Podziękowała mi jeszcze kilka razy, a potem wyszła z samochodu. Wtedy ja włączyłam silnik i wracałam do domu. Na miejscu od razu pobiegłam na górę. Justin cały czas był w tej samej pozycji.
-Kochanie...?-zwróciłam nieśmiało jego uwagę.
-Chodź do mnie-powiedział odkładając obok siebie telefon.
W kilku krokach doszłam do łóżka i usiadłam na brzegu łóżka. Przygryzłam wargę i patrzyłam na niego pytająco. Jego twarz nie pokazywała żadnych podpowiedzi. Zbliżyłam swoją twarz opierając się na jego klatce piersiowej. Skubaniec nic nie mówił. Lekko wbijałam w niego łokcie mając nadzieję, że to go jakoś zmotywuje. Znowu nic. Wzięłam więc do ręki jego telefon i odblokowałam jednym ruchem. Wcisnęłam ikonkę wiadomości.
-Ale...Czyli wraca cała trasa, tzn. cała reszta trasy?
-Sześć koncertów w Stanach i trzy w Kanadzie.
-Myślałam, że więcej-uśmiech wrócił na moją twarz.-To jakieś dwa tygodnie.
-Ale jadę już jutro.
-A planowo kiedy miałeś zaczynać?
-Za trzy tygodnie. Ja nie dam rady teraz śpiewać.
-Nie można jakoś tego odwołać skoro jesteś chory? Powiemy, że masz grypę.
-Nie-zaśmiał się lekko.-Z ludzi nie można robić idiotów. Moje fanki już nie mogą się doczekać, więc muszę jechać.
-Tymi „fankami” chcesz wzbudzić moją zazdrość?-musnęłam językiem koniuszek jego nosa.
-Myślałem, że bardziej przejmiesz się tym wyjazdem, a ty wręcz się cieszysz.
-Pogodziłam się z myślą, że będziesz wyjeżdżał. Ostatni czas był za idealny. Jakbyśmy mieli własny świat, w którym istnieją tylko dwie osoby.
Patrząc mu cały czas w oczy przełożyłam nad nim nogę. Moją pozycje mogłabym porównać do żaby. Justin położył ręce na mojej pupie i też mi się przyglądał.
-Chciałbym żeby zawsze tak było.
-Przestań. Kochasz swoje występy i fanów. Gdybym kazała ci to odwoływać byłabym najgorszym człowiekiem na świecie, bo odebrałabym ci to wszystko. Fani też by mnie znienawidzili, a już wystarczająco mnie nie lubią. Martwię się teraz tylko twoim zdrowiem. Jest bardzo źle z głosem?
-Powinienem dać radę-oblizał usta.-Dzięki-wsunął ręce pod mój top.-Czemu te twoje legginsy się nie kończą. Szkoda, że ich jeszcze na biust nie naciągnęłaś.
-Ale mój tyłek dobrze w nich wygląda-powiedziałam obejmując dłońmi jego głowę.
-On zawsze wygląda super. Tylko jak założysz majtki z krową czuję się dziwnie. Trochę jakbym miał nad sobą Jazzy albo inną dziewczynkę-zaśmiał się lekko ściągając ze mnie legginsy.
Śmiałam się razem z nim do póki nie przypomniałam sobie, że mam na sobie majtki z kurczakami. Serio nie wiem czemu tak chętnie je zakładałam. Już pewnie lepsze byłyby jakieś z napisami, ale ja jakoś lubiłam te ze zwierzętami hodowlanymi. Szybko powstrzymałam jego ręce i przygryzłam dolną wargę. Justin przez chwilę nie wiedział o co mi chodzi, ale po chwili ścisnął mocno oczy aż cała jego twarz była w zmarszczkach. Na jego twarzy pojawiło się rozbawienie połączone z zażenowaniem.
-Tym razem ci odpuszczę-stwierdził i zaczął kontynuować.
Byłam wygięta, aby ułatwić mu ściąganie moich legginsów. W tym samym czasie całowaliśmy się. W pewnym momencie zamieniliśmy się miejscami. Odrywając nasze usta od siebie na dosłownie kilka sekund ściągnęłam z niego koszulkę. Szybko przejechałam rękoma po jego torsie. Nagle zaczął wbijać mi się w plecy jego iPhone, więc podnosząc się delikatnie odłożyłam go na stolik. Justin nagle się zatrzymał i roześmiał się.
-Rodzina kurczaków to dla mnie za dużo-powiedział opierając ręce na kościach miednicy.
-Ale przyznaj, że są słodkie-próbowałam się bronić.
-Tak urocze, że nie mogę ich z ciebie ściągnąć.
-Po prostu na nie nie patrz.
-Nie dam rady. Jeden ma kokardkę na główce.

29 marca 2013

Believe Tour-po

W szkole myślałam tylko o tym koncercie. Siedem lekcji jakoś wysiedziałam, a potem pędem ruszyłam do domu. Tam mama od razu nakręciła mi włosy na wałki i z głową w plastikowej reklamówce jadłam obiad z niesamowitą prędkością. Cały czas bałam się, że czegoś zapomnę, ale na szczęście nie było aż tak źle. O 16:30 byłam już u koleżanki, której mama zawiozła nas do Łodzi. Na miejscu przeszłyśmy się trochę najbardziej znaną łódzką ulicą czyli Piotrkowską. Było okropnie zimno, więc nasz spacer nie trwał długo. Po drobnych problemach z dojazdem do Areny wysiadłyśmy z samochodu i ruszyłyśmy do wejścia. Koncert miał się rozpocząć za jakieś pół godziny, więc trochę się denerwowałam. W biegu nałożyłam na nadgarstek fioletową opaskę ze swoim nickiem z Twittera, co miały zrobić wszystkie Beliebers, które mają swoje konto. Nie pamiętałam którym wejściem ma wchodzić Płyta A. Kojarzyłam, że było to wejście 20 czy 21. Nie wiedziałyśmy co właściwie robić i przebiegłyśmy obok kilku innych wejść. Wszędzie były tylko oznaczenia literowe sektorów. Zapytałam jakiś dziewczyn pod jednym z nich czy wiedzą gdzie powinnyśmy iść, ale nikt nie potrafił nam pomóc. W głowie miałam już najgorszą wizję, że staniemy na końcu płyty i będziemy podziwiać tylko plecy innych fanek. Obiegałyśmy dalej Arenę i w końcu ktoś nam powiedział, że nie ma znaczenia, którym wejściem wejdziemy. Odetchnęłam z ulgą i razem z koleżanką ustawiłyśmy się w niedużej kolejce. Stałyśmy chyba ze dwie minuty, bo stało tam chyba kilkanaście osób. K. nie miała ze sobą legitymacji, ale ochroniarz ją wpuścił, więc rozluźniłam się. W końcu byłyśmy w środku. Słyszałam kończący się występ Honey, więc wystraszyłam się, że Justin będzie już niedługo wychodził. W miarę szybko zaliczyłyśmy łazienkę i szatnię. Okazało się, że moja bransoletka gdzieś zniknęła, więc szybko napisałam swoją nazwę ręcznie. Uświadomiłam też sobie, że zapomniałam całkowicie o serduszkach. Na szczęście znalazłam dwa koło szatni. Piętnaście minut przed rozpoczęciem koncertu weszłyśmy na halę między sektorami N i O. Udało nam się zejść na dół. Szczerze mówiąc myślałam, że będzie tam większy tłok. Stanęłyśmy w prawym rogu płyty prawie przy samych barierkach. Ucieszyłam się z naszego miejsca, bo stając na palcach nawet dobrze widziałam scenę i „wybieg”. Trochę żałowałyśmy, że nie zdążyłyśmy kupić Goldenów(dzień po rozpoczęciu sprzedaży biletów w internecie byłam na 10 w Empiku, ale już ich nie było), bo były znacznie bliżej sceny. Ogólnie to doszłam do wniosku, że wystarczyło sobie wydrukować z internetu dodatkowo bilet Golden(dużo dziewczyn je wstawiało) i bez problemu można było się tam wkraść, bo na samej płycie nie sprawdzali za bardzo biletów(kodów itp.). K. chciała spróbować wcisnąć się trochę bliżej środka sali, bo stamtąd widok był pewnie lepszy, ale ja wolałam zostać na swoim miejscu. Stałam przy bocznej barierce, na którą mogłam się trochę wspiąć, a wtedy widziałam jeszcze lepiej, więc byłam zadowolona. Co prawda jeden z ochroniarzy, który mówił tylko po angielsku zwrócił mi dwa razy uwagę żebym tak nie robiła, ale kiedy odchodził znowu na nią wchodziłam. Na telebimie pojawił się klucz i zegar zaczął odliczać TE 10 minut. Obok nas wchodziły też osoby na Diamond. Wśród nich była też m.in. Karolina z Local Heroes i Monika, którą można było zobaczyć w DD TVN. Kiedy przychodził ten ochroniarz były wpuszczane większe grupki osób, co nas trochę zaciekawiło. K. postanowiła ustawić się tam z innymi, a ja pilnowałam wtedy miejsca. W pewnym momencie minęła mnie. Szybko ruszyłam w kierunku tamtego wejścia. Ochroniarz wpuścił już tylko dwie dziewczyny za mną, więc miałam wielkie szczęście. Nie mogłam w to uwierzyć. Szłam jeszcze niepewnie, ale dochodziło do mnie, że trafiłam na Diamond. 

Z inną fanką, której też udało się tam wejść zaczęłyśmy mówić jakie to niesamowite, że z płyty A trafiłyśmy na Diamond. Udało mi się lekko przepchnąć do wybiegu. Byłam jakby w drugim rzędzie, a potem nawet przy samych barierkach. Po drugiej stronie wybiegu dostrzegłam Oliwię z Sabiną, co od razu wywołało u mnie uśmiech. Po pięciu minutach światła zgasły, a na ekranie pojawił się obraz. Chwilę później pojawił się ON. Patrzyłam na niego jak na jakieś objawienie. Leciał sztywno ubrany na biało. Białe trampki i spodnie na jego chudych łydkach przeleciały metr ode mnie. W zasadzie cały czas nie mogę uwierzyć, że widziałam go z tak bliska. Wyglądał jeszcze lepiej niż na zdjęciach. Jest niesamowity. Ta idealna twarz, tatuaże, skóra. Nie wyglądał jak człowiek. A kiedy krzyknął „Let's go! What's up Pooland?” to prawie zamarłam. Właściwie to nie wiem co pisać o samym koncercie. W każdej sekundzie nie mogłam uwierzyć, że jest tak blisko. Show było niesamowite, każda piosenka dopieszczona do granic możliwości. Cały czas śpiewałam(za co przepraszam osoby, które były obok mnie) i tylko go podziwiałam. Dwa razy prawie go dotknęłam, nasze dłonie dzieliły centymetry. W pewnym momencie podeszła do mnie jakaś dziewczyna i zapytała czy ją przepuszczę, bo chce się „po tym” przebiec. Poprosiłam ją żeby powtórzyła, bo nie miałam pojęcia czy ona naprawdę chce to zrobić. Przepuściłam ją do barierki, ale było tam za mało miejsca, a obok stał ochroniarz. Straciłam ją z wzroku i wróciłam na swoje miejsce. Nagle patrzę, a ona biegnie w na scenę. Chciałam ruszyć za nią, ale nie jestem aż taka odważna i mnie by pewnie złapali już wcześnie. Przez to, że nie mogłam uwierzyć, że tam jestem chciałam zrobić coś głupiego, ale stwierdziłam, że nie będę ściągać z siebie stanika(specjalnie założyłam fioletowy haha) i rzucać go na scenę, bo to już trochę przesada. Śpiewanie SWAGu też było fajne. Czułam się trochę jakby mnie tam wkleili albo jakby była w świetnym kinie, bo przecież to nie mogła być prawda, że jest tak blisko. Kiedy nie miał koszuli i na wierzchu były całe jego majtki akurat pochylił się do fanów po drugiej stronie wybiegu. Zagapiłam się wtedy na jego tyłek. Po prawej stronie majtek miał plamę od potu(przepraszam jeśli to dla was obrzydliwe). Właściwie to od ruchu cały czas się pocił i wycierał swoje idealne ciało ręcznikiem. Podobało mi się też kiedy Justin poszedł na koniec wybiegu i widać było tylko tańczącą ciemną postać na tle jasnego światła. Wyglądał mistycznie. Było też rzucanie rzeczy w tłum. Woda poleciała obok mnie, ale nic nie poczułam, a pałeczka perkusisty poleciała jakieś dwa metry za mną, ale wszyscy się na nią rzucili i aż poupadali. Dzięki temu wydarzeniu zobaczyłam w nim człowieka, dobrego muzyka i niesamowitego performera. Koncert nie był długi, ale myślę, że wszyscy byli zadowoleni. Po koncercie zrobiłyśmy sobie trochę zdjęć. Po zniknięciu Justina scena po pięciu minutach zamieniła się w goły stelaż. Ludzi z tej sekcji technicznej są niesamowici i rozbierają wszystko w bardzo krótkim czasie. Nie wiem czy ktoś wie kto to, ale pod Areną spotkałam Damiana Skoczyka. Tak poza wszystkim to aż zdziwiła mnie obecność boy Belieberów. Trzeba przyznać, że trzeba mieć odwagę żeby śmiało być jego fanem. Brawo chłopcy! Znalezienie samochodu mamy K. po koncercie trochę nam zajęło, bo był tam niesamowity korek. Podobno Łódź była nieźle zablokowana przez wizytę Justina i nie można było dojechać nawet na lotnisko. Wracając do domu cały czas nie mogło do mnie dojść to, że tam byłam. Cały czas w to nie wierzę. Widziałam kogoś kto tak zmienił moje życie, o kim myślę codziennie od ponad trzech lat i napisałam to opowiadanie. Na żywo wygląda jeszcze lepiej i życzę wszystkim żeby udało im pójść na jego koncert. Wierzę, że jeszcze do nas wróci i będziecie mieć taką szansę. Never Say Never & Believe
Jeszcze takie małe wtrącenie. Nie wiem jak to się stało, bo na Twitterze śledzę niecałe 40 osób, a w śród nich znalazłam tę przemiłą dziewczynę, z którą tak się cieszyłam :) 
skradzione od @luuuvvvjb

Tylko zdjęcia udowadniają mi, że tam byłam.

ROZDZIAŁ 119


Chwyciłam kawałek pizzy z kurczakiem i ananasem.
-Bez przesady. Możesz trochę zjeść-powiedziałam do przełykającego ślinę Justina, który od kilku dni trzymał się postanowienia dotyczącego niejedzenia fast foodów.
Przyłożyłam mu kawałek do ust. Nieśmiało wziął kęsa. Kolejne brał już szybciej. Uwielbiał pizzę. W pewnym momencie zauważyłam, że Phoebe jest półprzytomna i bezwładnie opiera się na oparciu fotela. Szukałam wzrokiem Annie. W końcu ją zlokalizowałam i podeszłam do niej.
-Wszystko ok z Phoebe? Chyba powinna wrócić do domu-powiedziałam.
-Upiła się trochę, ale nic jej nie jest. Śpi na kanapie.
-Może ja ją odwiozę skoro ty chcesz się jeszcze bawić?
-Za kilka godzin jakoś wrócimy, bo ogólnie powiedziała rodzicom, że śpi u mnie.
-To może odwieźć ją do ciebie?
-Lepiej nie. Rób z nią co chcesz-powiedziała i odeszła.
Wróciłam do Justina, który jadł kolejny kawałek pizzy i opowiedziałam mu wszystko. Nie mogłam jej tak zostawić. Bałam się, że coś jej się stanie. Jakiś chłopak będzie chciał ją wykorzystać czy coś takiego. Było tam przecież pełno osób, które pewnie się jakoś wślizgnęły. Chwilę musiałam przekonać do tego Justina, ale w końcu zgodził się na mój plan. Na początku pożegnaliśmy się z Harrym, a potem podeszłam do Phoebe. Przebudziłam ją i powiedziałam, że z nami pojedzie. Pomogłam jej wstać i jakoś udało mi się zaprowadzić ją do samochodu. Usiadłam przy niej na tylnym siedzeniu.
-Nie mogliśmy tak jej zostawić-powiedziałam do JB, którego niezadowolona mina odbijała się w lusterku kiedy wycofywał spod domu.
-Lubię to twoje nastawienie, ale tobie pewnie by nie pomogła w takiej sytuacji. Jeszcze będziemy mieć przez nią problemy.
Po drodze zatrzymała nas policja, która koniecznie chciała sprawdzić czy Justin nie pił alkoholu. Wszyscy policjanci byli chyba na niego zawzięci i tylko w ciągu tego tygodnia zatrzymali nas kilka razy bez większego powodu.
Przed domem Justin wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni na dole. Ja pobiegłam od razu na górę, przebrałam się i wzięłam koszulkę dla naszego gościa.
-Przyniósłbyś szklankę wody i jakąś miskę?-zapytałam.
Sama pomogłam jej ściągnąć sukienkę i buty, a potem naciągnęłam na nią koszulkę. Następnie położyłam ją i przykryłam kołdrą. Justin wrócił po chwili i postawił wodę na stoliku nocnym. Przed wyjściem powiedziałam jej, że jest u nas w domu, gdzie jest łazienka i życzyłam jej miłej nocy. Chyba zasnęła zanim wyszliśmy z pokoju.
-Nie bądź na mnie zły-powiedziałam zamykając drzwi.
-Nie jestem. Po prostu nie wiem czemu mieszamy się w tę sprawę. Mogliśmy zająć się sobą, a mamy obcą pijaną dziewczynę w gościnnej sypialni.
-Dziękuję ci-pocałowałam go w policzek.
Justin poszedł pod prysznic, a ja zajęłam się zmywaniem makijażu. Potem ja wzięłam szybki prysznic. Kiedy wycierałam się ręcznikiem zrobiło mi się zimno, bo było już późno i byłam zmęczona. Nałożyłam jedwabną koszule nocną i wręcz biegłam do łóżka. Szybko ułożyłam się pod kołdrą.
-Chodź bliżej-powiedział cicho.
Podsunęłam się do Justina leżącego na plecach i wtuliłam się w jego bok. Pogłaskał mnie po głowie i pocałował w głowę.
-Dobranoc.
Rano wyciągnęłam się w łóżku i szukałam wzrokiem Justina. Leżał na boku tyłem do mnie, więc przysunęłam się do niego i położyłam rękę na jego brzuchu. Pocałowałam go jeszcze w kark i pomyślałam, że przydałoby się zobaczyć co z Phoebe. Założyłam rozpinaną bluzę i zeszłam na dół. Lekko uchyliłam drzwi i zobaczyłam, że jeszcze leży. Cicho wypowiedziałam jej imię, ale nie zareagowała. Cicho zamknęłam drzwi i poszłam do kuchni czegoś się napić. Zaparzyłam sobie herbatę i czekałam aż trochę ostygnie wyglądając przez okno. Jak zwykle była piękna pogoda. W Polsce robiło się już żółto i chłodniej, a tutaj cały czas ciepło. Trochę oparzyłam się w język, ale udało mi się wypić kubek naparu. Na zegarze wyświetlała się dopiero 9, więc postanowiłam wrócić jeszcze na trochę do łóżka, bo dzień później był już ten ulubiony dzień uczniów czyli poniedziałek. Wzięłam jeszcze jedną mrożoną herbatę dla Justina gdyby już wstał i poszłam na górę. Wcisnęłam się pod kołdrę i z zamkniętymi oczami ułożyłam się wygodnie.
-Kasia, nasza lokatorka już się przemieszcza na dole-obudził mnie jego głos.
-Już do niej idę-powiedziałam lekko przecierając oczy.
Oparłam się jego o jego tors i delikatnie pocałowałam w czubek nosa. W odpowiedzi cmoknął mnie w usta. Wychodząc powiedziałam mu, że jeśli będzie schodził na dół ma coś na siebie założyć, a nie chodzić półnagi. Szybkim krokiem zeszłam ze schodów i zapukałam do gościnnej sypialni.
-Proszę-usłyszałam niepewny głos.
-Cześć-powiedziałam z uśmiechem.
-Jestem u ciebie?
-Byłaś w średnim stanie na imprezie, a Annie powiedziała, że nie możesz wrócić do siebie, więc pomyślałam, że mogłabyś się tutaj przespać.
-Znowu mnie olała. Dzięki, że mnie tam nie zostawiłaś i bardzo przepraszam za wszystko.
-Spokojnie-uśmiechnęłam się pogodnie.-Jakbyś czegoś potrzebowała to wołaj. Ja idę zrobić coś na śniadanie. Justin jest na górze, więc się go nie obawiaj.
Tak jak powiedziałam poszłam do kuchni i zaczęłam przygotowywać jedzenie. Dobrze się z tym czułam, że jej pomogłam. Bardzo ją polubiłam i miałam nadzieję, że ona mnie też. Wydawała mi się normalniejsza od Morgan i myślałam, że chciałabym przyjaźnić się z kimś tak miłym. Pobiegłam jeszcze na chwilę na górę żeby wziąć jakieś ubranie dla Phoebe. Była nieco szczuplejsza ode mnie, więc wzięłam dla niej prostą sukienkę. Zaniosłam ją do łazienki na dole i powiedziałam o tym dziewczynie. Znowu zaczęła mi dziękować. Z wielkim uśmiechem zadowolenia wróciłam do kuchni. Nagle po schodach zaczął schodzić Biebs ze spodniami opuszczonymi do połowy tyłka. Podbiegłam do niego zanim zszedł z ostatniego stopnia.
-Miałeś się ubrać-skarciłam go wzrokiem.
-I zrobiłem to. Mam spodnie.
Chwyciłam go za te spodnie i podciągnęłam je do góry. Roześmiał się i ściągnął z siebie moje ręce. Weszłam dwa schodki wyżej od niego i pociągnęłam go za sobą.
-Na koncertach tak występuję i nikomu to nie przeszkadza.
-To nie moja wina, że urządzasz tam takie striptizy.
-Jestem u siebie. Mogę tu chodzić jak chcę.
-A chciałbyś żebym ja przyjmowała twoich kolegów w bieliźnie albo pokazywała na telebimach swój brzuch albo biust? Następnym razem będę przy nich tak chodzić-ściągnęlam z siebie bluzę.-I będę dużo się pochylać.
Głośno się roześmiał. Ja też nie mogłam wytrzymać i zachichotałam. Śmiejąc się ruszyłam po schodach ciągnąc za rękę Justina. Kiedy byliśmy przed drzwiami podniósł mnie, a ja przyczepiłam się do niego nogami i objęłam go za szyję. Opierając się o ścianę zaczął na niej się osuwać. W końcu usiadł na podłodze, a ja siedziałam na nim. Zaczął od razu mnie całować podciągając moją koszulę do pasa. Zaczęło mi się robić ciepło, a moje ciało wyginało się w dziwny sposób. Znowu poczułam, że Justin się uśmiecha. Prawie już na sobie leżeliśmy.
-Coś się tutaj pali-usłyszałam krzyk.

28 marca 2013

ROZDZIAŁ 118


Czułam się jakoś wyjątkowo nieswojo. Szczególnie kiedy rozpoznałam wśród dziewczyn dwie, które chodziły do mojej klasy. Jak łatwo zgadnąć te „fajne”.
-Chodzisz do naszej szkoły, prawda?-dziewczyna pokazała rząd śnieżnobiałych zębów.-Jeszcze nie miałyśmy okazji się poznać. Jestem Pheobe.
-A ja Annie-powiedziała druga już z nie tak dużym uśmiechem.
Inne dziewczyny też się przedstawiły, ale nie zdołałam zapamiętać ich imion. Zaprosiły mnie abym z nimi usiadła i zrobiłam to. Nie wiedziałam właściwie co mam mówić, ale ich rozmowy nie były skomplikowane i śmiało dodawałam coś od siebie. Byłam strasznie sceptycznie nastawiona, ale one były bardzo miłe. Może udawały, ale były w tym tak dobre, że nie odczułam tego.
-Przepraszam jeśli cię jakoś urażę, ale zawsze myślałam, że Polska jet na końcu świata i nie macie nawet internetu bezprzewodowego-zaśmiała się serdecznie Pheobe.-Ja mieszkam w LA i nigdy nie poznałam kogoś tak znanego jak Justin Bieber. Ty się z nim spotykasz i jeszcze Harry Styles nazwał cię swoją przyjaciółką.
Zaśmiałam się i wytłumaczyłam, że Harrego poznalam kilka dni wcześniej, a z Justinem jakoś tak wyszło. Razem poszłyśmy się czegoś napić, a potem zaczęłyśmy trochę tańczyć przy głośnikach. Nie byłyśmy same, ale chyba najbardziej zwracałyśmy na siebie uwagę. Nie mogłam uwierzyć, że czuję się z nimi tak swobodnie. Mogłam nawet trochę sobie żartować, a one śmiały się razem ze mną. Potem podeszli do nas jeszcze jacyś chłopcy i jakoś podobieraliśmy się w pary. Naprawdę dobrze się bawiłam. Okazało się, że są oni kolegami Harrego z Anglii. Razem z dziewczynami co chwila mówiłyśmy im, że ich akcent jest niesamowity. Razem wróciliśmy na kanapy i zaczęliśmy rozmawiać. Pheobe wypytywała ich co myślą o Los Angeles itp. Trochę mnie zastanawiało gdzie podział się Justin i nigdzie go nie widziałam, ale pomyślałam, że pewnie jest gdzieś z Harrym. Po jakimś czasie wróciliśmy na parkiet. W trakcie piątej piosenki ktoś raptownie chwycił mnie od tyłu.
-Można?-usłyszałam jego głos.
-Taa-ak-powiedział z zająknięciem chłopak, z którym właśnie tańczyłam.
-Słyszałem, że kręci się tu jakaś dziewczyna, która chyba chce się dzisiaj zabawić. Podobno najlepiej kręci tutaj dolną partią ciała-zaczął mówić mi do ucha kiedy oplotłam jago szyję rękoma.-Chyba chodzi o ciebie.
-Och, ciekawe-zaśmiałam się.
-Jestem Justin.
-Kate.
Zaczęliśmy dostosowywać do siebie nasze ruchy. Miałam opuszczony wzrok, bo byłam trochę zawstydzona uwagą ze strony otaczających ludzi. Moje włosy zaczęły mu trochę przeszkadzać, więc odgarnął mi je za ucho. Poczułam jego oddech na szyi. Kiedy skończyła się piosenka poszliśmy do barmana. Cały czas trzymał mnie w pasie dając wszystkim znać, że jestem z nim. Z drinkami dosiedliśmy się do jakiejś obcej pary na kanapie w rogu.
-Więc skąd się tu wzięłaś?-zapytał.
-Wkradłam się z koleżankami-powiedziałam pociągając łyk mojito.
-Lubisz się bawić?
-Zależy z kim.
-Ze mną?-szepnął mi do ucha.
Podałam mu swoją szklankę i wstałam z kanapy. Zaczęłam wracać na parkiet i w połowie drogi odwróciłam się do niego i spojrzałam wymownie. Chwilę potem znowu był przy mnie i dalej tańczyliśmy. Właściwie to było bardziej bujanie się, ale nieważne. Cały czas próbował docisnąć swoje czoło do mojego, ale trzymałam sztywno głowę. Nie chciałam całować się z nim po środku na oczach wszystkich. Nie przepadałam za tym kiedy Justin nosił okulary w pomieszczeniach, a już szczególnie w nocy. Trochę zagapiłam się w te jego oczy. Wyglądał cudownie jak zawsze.
-Muszę przyznać, że jesteś seksowny.
-Więc może pójdziemy gdzieś, gdzie będziemy sami?
-Nie robię takich rzeczy na imprezach.
-Chcesz iść do mnie?
Zachichotałam przyciskając czoło do jego barku.
-Nie mogę już udawać, że cię nie znam. Zaczynam się denerwować, bo się w to wciągnęłam i chcę ci się przypodobać.
Na jego twarzy pojawiło się uśmiech zadowolenia. Delikatnie cmoknął mnie w usta i znowu się wyszczerzył. Ja też nie mogłam się powstrzymać i uniosłam kąciki ust.
Przeprosiłam go na chwilę, bo musiałam pójść do łazienki. Była kolejka, więc musiałam trochę poczekać. W pewnym momencie zauważyłam, że Pheobe wychodzi z jakiegoś pokoju w towarzystwie chłopaka, z którym wcześniej tańczyła. Posłała mi zawstydzony uśmiech. Odwzajemniłam go, ale zrobiło mi się trochę dziwnie, bo nigdy nie mogłam zrozumieć jak można całować się albo robić coś więcej z chłopakiem, którego poznało się chwilę wcześniej. Nie oceniałam jej, bo była dla mnie bardzo miła. Zaczęłam się natomiast zastanawiać jak właściwie ludzie w moim wieku spędzają weekendy. Szkolne elity cudem znajdują się na imprezach organizowanych przez znane osoby i ogarniają się z innymi. Czyli jednak nie tak bardzo różnili się od polskiej młodzieży. Tylko oczywiście tutaj wszystko było większe, bo gwiazdy są międzynarodowe, domy ogromne i naprawdę można poczuć się jakby było się w centrum świata. Chyba ta minimalna ilość alkoholu, którą wypiłam zaczęła działać, bo zaczęłam szybko myśleć, ale za mądre te myśli nie były. W łazience szybko spojrzałam w lustro i trochę pozbyłam się ukruszonego tuszu z policzków z pomocą mokrej chusteczki. Poprawiłam trochę sukienkę i wyszłam. Kiedy znalazłam Justina usiadłam przy nim i chwilę przysłuchiwałam się jego rozmowie z jakimś chłopakiem. Rozmawiali o muzyce, więc za bardzo nie miałam jak się wtrącić.
-Kate, czas na taniec z gospodarzem-podszedł do mnie nagle Harry i wyciągnął rękę.
Tańczyliśmy bardziej klasycznie tzn. jedną ręką trzymał mnie w pasie, a drugą trzymał moją. Kilka razy mnie obrócił po czym zawsze szybko mnie przyciągał. Nie czułam się pewnie na szpilkach, ale czułam, że nie pozwoliłby mi upaść. Był wyższy od Justina o kilka centymetrów, więc nawet w wysokich butach musiałam zadzierać głowę do góry, żeby spojrzeć mu w oczy. Wyglądały zabawnie, bo były lekko zamglone od alkoholu.
-Dobrze się bawicie?-zapytał.
-Zdecydowanie-uśmiechnęłam się.
-Widziałaś co jest z tyłu?
-Nie.
-Weź Justina i idźcie zobaczyć.
Tak jak powiedział zlokalizowałam Justina i ruszyliśmy w stronie drzwi wyjściowych. Na zewnątrz nikogo nie było, więc widoki mieliśmy tylko dla siebie. Dom wychodził prosto na plażę i ocean. Było znacznie chłodniej niż w środku, a na niebie było pełno gwiazd. Harry miał racje, było pięknie. Justin objął mnie od tyłu w pasie, odgarnął moje włosy i położył brodę na moim obojczyku.
-Kocham cię shawty-powiedział niskim głosem.
Wplotłam palce w jego dłonie. Lubiłam kiedy tak do mnie mówił, bo sama za żadnym razem nie umiałam dobrze wymówić tego słowa. Zaczął całować mnie po szyi, a ja lekko przymknęłam oczy i wciągnęłam powietrze. Czułam, że jego usta wykrzywiają się w uśmiech. Potem znowu zassał moją skórę. Kiedy się odczepił poczułam zimno w tym miejscu, a potem ogarnął całe moje ciało i zatrzęsłam się. Tym razem usłyszałam jego śmiech.
-To będzie długa noc-powiedziałam cicho.
-Masz na mnie aż taką ochotę? Myślałem, że trochę cię rano wymęczyłem.
-To mi jakoś wynagrodzisz jutro, bo nadal czuję te kafelki na plecach.
-Już dzisiaj doprowadzę cię do takiego stanu, że będziesz unosić się nad ziemią.
-Kochanie, czasem mógłbyś już sobie odpuścić-powiedziałam odwracając się do niego.
Spojrzałam w te karmelowe oczy i odbijające się w nich światło. Pocałowałam go delikatnie w policzek. Zjechał rękoma na moją pupę i przypatrywał mi się z przygryzioną wargą.
-Bieber-lekko warknęłam.-Nie rób mi tak. Rozbierasz mnie wzrokiem.
-Nie bądź taka cwana pani Bieber-uśmiechnął się.-Nie wyglądasz tak niewinnie, więc takiej nie udawaj.
-Nie nakręcaj się tak. Niektóre rzeczy trzeba robić stopniowo, a nie od razu strzelać-złapałam go za klamrę paska w jego spodniach.
-Kochanie, ja po prostu nie ukrywam, że mam na to ochotę. Wydaję mi się czasem, że masz jeszcze ciekawsze fantazje od moich. Możemy poeksperymentować.
-Przestań-lekko tupnęłam nogą no co on się roześmiał.
-Nie wiedziałam, że jesteś taka zadziorna Kate-nagle pojawił się Harry.-Przyjechała pizza, więc jakbyście mieli ochotę coś zjeść to chodźcie albo możecie iść też na górę-mrugnął porozumiewawczo-bo trochę tu chłodno.
Kiedy wrócił do środka skrzywiłam się trochę i oparłam czoło o jego klatkę piersiową.
-Już nie będę mogła spojrzeć mu w oczy i to twoja wina-tupnęłam.
-Strasznie przepraszam-mówił ze śmiechem.-Kradniemy pizzę i jedziemy do domu.