ROZDZIAŁ 106

Rano gdy tylko wstałam poczułam, że się zaczęło. Moje podbrzusze było lekko napuchnięte i czułam nieprzyjemny dyskomfort. Kiedy wyszłam spod kołdry bez słowa. Justin przyglądał mi się z zainteresowaniem. Po trzech minutach wyszłam z łazienki i oznajmiłam mu, że mam okres skinięciem głowy i lekkim uśmiechem. Ogólnie samopoczucie miałam średnie, jak zawsze w pierwszych dwóch dniach. Od samego początku bolał mnie brzuch i nie miałam na nic ochoty. Zbiegłam na chwilę do kuchni po szklankę wody by popić tabletkę na rozkurczenie mięśni czy coś takiego. W każdym razie miała pomóc na ból. Kiedy wchodziłam po schodach usłyszałam, że Justin rozmawia przez telefon z tatą. Udało mi się podsłuchać tylko jedno zdanie „Odpowiedź b. Dostała miesiączki i pewnie dlatego była taka napięta przez ostatnie dni.”. Jakoś przeszkadzało mi, że tak dokładnie opowiada o tym tacie. Czy on naprawdę musiał wiedzieć, że dostałam okresu? Na koniec powiedział, że musi kończyć i wysłać jeszcze SMSa mamie. Trochę tego za dużo.

-Może napisz to jeszcze na Twitterze-zaproponowałam wchodząc do pokoju.

-Chcą wiedzieć, że na pewno nie jesteś w ciąży. Przecież to normalna rzecz, wszystkie kobiety miesiączkują. Wstydzisz się tego?

-Specjalista się znalazł. Nie zadawaj takich pytań. Nie słyszałeś o tym, że kiedy jest się w tej fazie kobiety stają się prawdziwymi zołzami? Nie chcesz żeby i we mnie się ona obudziła.-mówiłam zirytowanym głosem.

-Dobrze. Oczywiście.

-Żartuje. Trochę boli, ale psychicznie wszystko ze mną okay.

Wcisnęłam się pod kołdrę i ułożyłam się na boku. Wpatrywałam się w leżącego Justina. Lekko śmieszyło mnie to, że tak spokojnie sobie siedzimy, obok śpią dzieci i jesteśmy jakby taką perfekcyjną rodzinką. Wtedy przypomniało mi się, że za dwa dni zaczyna się szkoła. Ogólnie nie było tak, że nienawidziłam szkołę, ale fajniej było sobie leżeć do 11, oglądać filmy, kąpać się w basenie i spędzać czas z chłopakiem. Potem przyszła do mnie kolejna myśl. Justin też niedługo wracał do obowiązków. Miał już poumawiane wywiady itp. Dzień wcześniej zadzwonił do niego Scooter i powiedział, że zaczyna się na niego mała nagonka, bo od dłuższego czasu nie sfotografowali go paparazzi. Byłam prawie pewna, że znowu wymyślili jakąś historyjkę. Nasze ukrywanie nieźle nam wychodziło. Zero zdjęć, zero plotek. Aż dziwnie. Bieber kiedy nie był w ciągłym ruchu, tam występ, tam jeszcze coś innego był trochę inny. Ze mną był spokojny i rozleniwiony. Nie było żadnych przeszkód aby leżał co i raz w łóżku, gapił się w telewizor itp. Trochę tęsknił tylko za kolegami, bo już dość długo się nie widzieli. Było tylko trochę wiadomości i rozmów na Skype. Cały czas mu powtarzałam, że przecież może spędzić trochę czasu z kimś innym jak ja. Potrafiłam się przecież zając samą sobą. On zawsze odpowiadał, że póki ma tyle wolnego czasu chce go spędzać tylko ze mną. Było mi bardzo miło, że jeszcze nie ma mnie dość, ale z drugiej strony czułam się jakaś winna.

Po jakimś czasie wstały dzieciaki. Trzeba im było zrobić coś jeść. Justin od razu powiedział, że sam się tym zajmie, ale uświadomiłam mu, że nie jestem okropnie chora, czuję się tak raz w miesiącu i jakoś z tym żyję od kilku lat. Pokiwał głową, że rozumie, ale i tak sam przygotował jakieś tosty. Mi zaczęło brakować takiego zwykłego chleba i miałam lekko dość tych tostowych czy jakiś takich podobnych. Chyba wszyscy Polacy za granicą to przeżywają. Brzmi zabawnie, ale jest prawdziwe. Potem trzeba było znaleźć jakieś zajęcie dla Jazzy i Jaxona. Było względnie rano czyli 12. Justin zdecydował, że zajmie się rozkładaniem kolejki, którą kupił dla Jaxa. Podobno w domu miał już dwie podobne, ale to nie miało większego znaczenia, bo Biebs też miał trochę z tego radochy. Rozkładał dokładnie wszystkie części i nawet zabierał z małych rączek tory, kiedy chciały je nierówno przyczepić. Mówiłam mu, żeby trochę się uspokoił, ale powtarzał wtedy, że nie kolejka nie będzie dobrze jeździć. Jazzy zażyczyła sobie, że chce mieć na głowie całą masę warkoczyków. Powiedziałam, że nie ma oczywiście sprawy, ale był problem z gumeczkami, których nie miałyśmy. Na początku spytałam Justina czy nie mamy może takich cienkich gumowych rękawiczek. Powiedział, że nie ma nic takiego.

-A masz jakieś gumki?-spytałam robiąc znaczącą minę.

-Skąd niby mam mieć takie gumki. Wyglądam jakbym sam sobie robił warkoczyki?

Jazzy zaśmiała się na to i powiedziała, że to nie możliwe, bo on przecież ma za krótkie włosy i jest chłopcem. Nie wiedziałam jak go naprowadzić z większej odległości. Nie miałam jak szepnąć mu do ucha. Zaczęłam wskazywać palcem na jego krok i powtarzałam „gumki”. Dalej nie wiedział o co mi chodzi. Po chwili ruszył brwiami. Powiedział, że coś powinno być w kuchni.

-Na serio? W kuchni?-zaśmiałam się.

-Są jeszcze w łazience, w naszej sypialni i w paru innych miejscach.

Zaczęłam robić ogląd szafek i naprawdę tam były. Kto trzyma prezerwatywy w kuchni? W końcu znalazłam. Justin wciągnął Jazzy w zabawę żeby się nie przyglądała. Otworzyłam opakowanie i wyjęłam dwie sztuki. Pocięłam je zręcznie nożyczkami i wróciłam do pokoju.

-Będziesz jej to wplątywać we włosy?

-Przecież to jest z tego samego materiału co zwykłe gumki te malutkie do warkoczyków. Daj spokój.

Trochę chichotał pod nosem, ale po chwili powrócił do kolejki. Ja spokojnie plotłam warkoczyki. Powychodziły naprawdę ładne i bardzo spodobały się Jazzy. W podobnym czasie Justin skończył budowę kolejki i wszyscy biliśmy brawa Jaxonowi kiedy pociąg ruszył i dwa razy zrobił kółko. Pyknęłam im dwa zdjęcia telefonem Justina. Resztę dnia spędziliśmy na nic nierobieniu. Wieczorem kiedy kąpaliśmy dzieciaki Biebs powiedział im, że tej nocy będą spały we własnych pokojach. Nie były zadowolone i zaczęły krzyczeć, że wolą spać z nami, w naszym łóżku, bo samym im smutno i boją się dużych okien. Nie przyjmował tych wymówek i zostawił ich samych w sypialni, a sam poszedł do siebie. Ja nie mogłam ich tak zostawić. Wspólnie przynieśliśmy dodatkową kołdrę i poduszkę do pokoju obok. Powiedziałam, że we dwoje będzie im trochę weselej. Pozasłaniałam okna i włączyłam lampę podłogową, która delikatnie oświetlała pomieszczenie.

-A Justin jest zły, bo nie będzie dzidzi?-zapytał Jaxon.

-Nie. Po prostu... Nie jest zły. Może się nie wyspał. Nie mówmy już na razie o dzidzi, okay?

-Okay Kasiu.

-Dobranoc.

Ponownie zaczęłam myśleć o tym, że Justin chciał dziecka. To było niemożliwe. Jak mógł nagle zmienić zdanie? Czasem mówią, że dzieci kojarzą więcej niż dorośli. Bałam się, że jest w tym prawda. Nie chciałam na nowo zaczynać tego tematu używając tych samych argumentów, że jesteśmy za młodzi, jeszcze nie czas itp. Ale co miałam powiedzieć? Jeżeli myślałam dużo o dziecku to co trzeba było zrobić? W łóżku położyłam głowę na jego piersi i przysłuchiwałam się biciu serca. On wplątywał palce w moje włosy. Zaczęłam myśleć, że on myśli w tej chwili o dziecku. Straszne domysły.

-Wszystko w porządku?-zapytałam.

-A czemu miałoby być inaczej?

-No nie wiem. Jaxon przed chwilą spytał mnie czy jesteś nie w humorze, bo nie będziemy mieli dziecka. Zastanawiam się czy jest w tym ziarnko prawdy.

Serce zaczęło mocniej bić.

-Przecież jesteśmy za młodzi-powiedział jakby mnie cytując.

-Nie możesz wyładowywać się na wszystkich z powodu swoich urojonych zachcianek-powiedziałam siadając.-Ja tego nie widzę, ale chyba dlatego, że jestem zaślepiona uczuciem do ciebie i nie mogę w tej chwili znaleźć w tobie nic złego, ale dzieci śmiało o tym mówią. Zawsze siadałeś z nimi i nigdy nie miałeś ich dosyć. A teraz czuję się tu przez ciebie niechciane. To nie jest w porządku. Powiedz mi p co chodzi.

-Uważam, że moglibyśmy mieć dziecko już teraz.-długa przerwa.- Jestem odpowiedzialny i opiekowałbym się naszą rodziną. Czuję się pięć lat starszy niż jestem przez te wszystkie wydarzenia, szybkie życie.

-Jestem teraz w wieku twojej mamy, kiedy się urodziłeś. Wiesz jak u niej to wyglądało.

-To zupełnie co innego. My mamy pieniądze. I dziecko nie byłoby żadną wpadką.

Nasza rozmowa nie miała żadnego sensu. On chciał dziecka, bo tak i nic go nie przekonywało do tego, że to naprawdę za wcześnie na dzieci. Na świecie jest przecież tendencja, że o dzieciach zaczyna się myśleć grubo po 20. roku życia. No ale on chciał jego teraz i nie zwracał na mnie uwagi.

-Kiedy ma się dziecko ono jest najważniejsze. Może ty spełniłeś już wszystkie swoje marzenia i zrobiłeś wszystko co chciałeś, ale ja nie.

-Co takiego byś chciała?

-Nie uważam za swój sukces życiowy wyjścia za bogatego piosenkarza. Chcę coś osiągnąć, podróżować. Dopiero potem dzieci.

-A może ja cie ograniczam?!

-Przestań. Chcę skończyć szkołę, potem może studia i czymś się zająć. Nie chcę żebyś ty mi w jakiś sposób załatwił projektowanie ciuszków dla psów w jakimś drogim butiku żeby zbiegli się tam ludzie ze szczuropodobnymi psami i pozowali na tle tablic z moim, a właściwie twoim nazwiskiem i kośćmi mającymi przypominać logo znanego projektanta.

-Dobrze-zachichotał po chwili.

-Czemu do diabła się śmiejesz?!

-Uwielbiam kiedy nakręcasz się z jakąś historią.

-Ja za to nie cierpię kiedy nagle zmieniasz nastawienie. Jesteś nie do zniesienia.

-Wiem. Bogaty i nieznośny nastoletni piosenkarz pop, w skrócie Bieber. Niestety mnie kochasz, nie wiedząc czemu.

-Dobranoc Justin-nakryłam się kołdrą i zamknęłam oczy.