-Justin-szepnęłam.
-Nie pozwolę ci już odejść-powiedział, podniósł mnie z ziemi i zaniósł do pokoju, który był duży i nowoczesny. Cały czas płakałam, a on ułożył się ze mną na czerwonej kanapie tak jak wtedy kiedy widziałam go ostatni raz.
-Nie chcę przeżywać tego jeszcze raz-krzyknęłam wstając z niego.
-Kasiu, nie wiem co możemy zrobić-szepnął.
-To lepiej pomyśl, bo muszę już iść-krzyczałam na niego.
-Nie krzycz na mnie-krzyknął.
-Ja nie mogę krzyczeć, ale Justin Bieber może robić wszystko?-zadrwiłam z niego.
-To nie prawda.
-Ależ tak. Przyszłam tu do ciebie, a ty myślisz, że wszystko będzie ok, a oboje wiemy, że tak nie będzie. Obudzę się rano, a ty mi powiesz, że wyjeżdżasz i znowu nie będziesz się odzywał przez 9 miesięcy.Nie będziesz robił ze mnie jakiejś dziwki-powiedziałam i znowu zaczęłam płakać.
-Nie płacz, nie przeze mnie-przytulił mnie mocno do siebie, a ja przez chwilę się miotałam, ale w końcu znieruchomiałam.
-Zaraz ci coś przyniosę.
-Nie idź-szepnęłam.
-W 2 minuty będę.
Odszedł, a kiedy wrócił trzymał coś za sobą.
-To dla ciebie-pokazał aksamitne pudełko.
-Co to?
-To jest pudełko głuptasie-zaśmiał się.
-Wiesz o co mi chodzi
-Otwórz i zobacz.
Wzięłam pudełeczko i otworzyłam. Był tam pierścionek. Prosta obrączka z małym niebieskim kamieniem.
-Nie mogę tego przyjąć-powiedziałam i oddałam pudełeczko.
-Proszę, kupiłem to dla ciebie-wyjął pierścionek i nałożył mi go na palec.
-Nie mogę.
-Umówmy się tak. To będzie symbol tego, że myślę o tobie.
-To jakieś zobowiązanie?
-A jesteś na nie gotowa?
-Nie wiem...
-A więc spróbujmy-złapał mnie za rękę-Kasiu, czy chciałabyś być moją dziewczyną?
-To nie za szybko?
-Chcę żebyś wiedziała, że teraz jesteś jedyną. I jestem twój.
-No nie wiem..-zaczęłam go podpuszczać-chyba nie czuję tego samego...
-Aha-opuścił głowę.
-Żartowałam-uśmiechnęłam się i rzuciłam mu się na szyję.
-Ja ci zaraz pokażę haha-przycisnął mnie do podłogi i zaczął łaskotać.
-Hahah, przestań już-śmiałam się.
-Już się mnie nie pozbędziesz kochana-popatrzył na mnie i spojrzał głęboko w moje oczy.
-Co się dzieje?-zapytałam.
-Nie wiem, chyba zaraz złamie twoje marzenia...-posmutniał.
-Jak to?-zapytałam zdziwiona.
-Nieważne, to może poczekać-powiedział i delikatnie pocałował mnie w czoło.
I właśnie w tamtej chwili do pokoju weszła Pattie. Od razu wyczołgałam się spod Biebsa, wstałam z podłogi.
-Usłyszałam krzyki i myślałam, że coś się stało-powiedziała.
-Dzień dobry-przywitałam się zarumieniona-przepraszam za to-spuściłam głowę.
-Mamo, nie wiesz, że się puka?-warknął Justin i spojrzawszy na nią przesunął wzrok na pierścionek na moim palcu.
-I jak?-zapytała mnie Pattie.
-Jest śliczny-uśmiechnęłam się.
-A widziałaś napis?
-Napis?-zapytałam zdziwiona.
-Mamo, jak mogłaś, idź już-syknął JB.
-Już mnie nie ma. Bądźcie grzeczni-powiedziała speszona i wyszła.
-Co za kobieta-powiedział Justin, ale ja go nie słuchałam, bo szukałam tego napisu.
-Ale to słodkie-w końcu znalazłam napis, który brzmiał'dream comes true' i rzuciłam się na niego.
-Haha, chyba ci już nic nie będę dawał, bo mnie udusisz-zaśmiał się.
-To wolisz tak?-odeszłam na koniec pokoju.
-Nie, jesteś za daleko-powiedział z dłońmi przy twarzy jakbym była 2 km od niego i chciał żebym to usłyszała.
Potem podbiegł do mnie a ja zaczęłam uciekać, i nagle słyszałam trzask.
-Co to było?-powiedziałam.
-Nie mam pojęcia-mówił przez śmiech.
Podeszłam do lustra i zobaczyłam, że spodnie mi poszły na tyłku i świecę majtkami.
-Justin..
-Tak?-cały czas się śmiał.
-Pożyczyłbyś mi jakieś spodnie-zaczęłam się śmiać.
-Oj bez przesady te co masz są dobre.
-Tak, mają wentylacje-zaśmiałam się-daj mi coś, bo to krepujące.
-Poczekaj chwilkę-powiedział i odszedł.
-To są spodnie? To raczej majtki-powiedziałam na kawałek materiału w jego rękach.
-Nie wybrzydzaj tylko zakładaj-rzucił mi je.
-Gdzie jest łazienka?
-Tu-odpowiedział śmiejąc się.
-Nie będę się przy tobie rozbierać, gadaj gdzie łazienka.
-Na końcu korytarza. Pokazać ci?
-Tak-odpowiedziałam i razem ruszyliśmy korytarzem.
Idąc minęli nas jacyś ochroniarze i zaczęli się śmiać widząc moją dziurę na tyłku. Wtedy Justin przyłożył rękę żeby zakryć dziurę.
-Nie macaj mnie zboczeńcu-zaśmiałam się i sama się zasłoniłam.
-Tak zwracasz się do swojego chłopaka?-udał obrażonego, a ja nie odpowiedziałam tylko weszłam do łazienki i się przebrałam.
-Ty chyba oszalałeś-powiedziałam wychodząc z łazienki i robiąc obrót.
-Świetnie wyglądasz-powiedział.
-Ale już późno-powiedziałam spojrzawszy na zegarek w hallu-puszę wracać do domu.
-Nie idź-posmutniał.
-Muszę, ale może mnie odprowadzisz, to jakieś 15minut na piechotę stąd.
-A sama nie umiesz chodzić?-zapytał drwiącym głosem.
-Co?-wzburzyłam się.
-Żartowałem-zaśmiał się-przebiorę się tylko żeby nikt mnie nie poznał, zawołam Kennyego i idziemy.
Po drodze mieliśmy trochę zabawy, bo jeśli przechodził koło nas jakiś chłopak to zaczynał gwizdać i gapić na moje spodenki, a wtedy Justin pokrzykiwał, że jestem jego dziewczyną i nie życzy sobie, żeby na mnie nawet patrzyli.
-Ooo, tamten był niezły-powiedziałam drocząc się z JB.
-Haha, zaraz nie będzie już twoja-zaśmiał się Kenny.
-Jest i będzie moja-krzyknął i przerzucił mnie przez ramie.
-Odstaw mnie ty czubku-śmiałam się machając nogami.
Puścił mnie dopiero pod domem Klary. Dał również do zrozumienia Kennyemu żeby się na chwilę odwrócił. Wtedy też zaczął padać deszcz.
-Ale szybko, bo zaraz będę cały mokry-powiedział Kenny i odszedł na pewną odległość.
-Justin kiedy się zobaczymy?
-Wyjeżdżam pojutrze, a więc jutro mogę po ciebie przyjść-oznajmił.
-O której?
-Okey-uśmiechnęłam się.
Potem zrobiło się trochę niezręcznie.
-Będę tęsknić-powiedziałam.
-Ja bardziej-zaśmiał się.
Potem podeszłam do niego, przytuliłam i pocałowałam w policzek. Wtedy nagle z domu wyszła mama Klary.
-Kasiu co ty robisz? Kto to jest?-zaczęła zadawać mi różne pytania.
-Aaa-zacięłam się.
-Dobry wieczór, jestem Justin, odprowadziłem tylko Kasie i już idę. Miło było mi panią poznać-powiedział i zaczął odchodzić z Kennym.
Potem kiedy weszłyśmy do domu zaczęła się większa wypytanka, ale jakoś ją przeżyłam. Zapytałam też czy będę mogła się z nim spotkać jutro. Odpowiedź była twierdząca, ale pod jednym warunkiem, musiała pójść z nami Klara. Ogólnie to nie problem, a mała będzie zadowolona. Przed snem leżąc w łóżku dostałam SMSa 'Dobranoc;)'. Klara również bardzo cieszyła się na jutrzejszy dzień.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz