ROZDZIAŁ 12

Kiedy przyszłam do pokoju zastałam mamę bawiącą się pilotem. Oglądała jaki francuski serial i chyba nic nie rozumiała.
-Hejka-weszłam uśmiechnięta.
-Co robiliście?-zapytała.
-Gadaliśmy, oglądaliśmy film...
-Jutro też z nim spędzasz?
-Myślę, że tak. Mogę?
-Nie ma problemu. Rozmawiałam z Pattie i wiem, że to wasz ostatni dzień i że chcecie go spędzić razem.
-Dzięki.
Potem nawet nie wiem kiedy zasnęłam, bo byłam bardzo zmęczona. Rano poczułam coś na ustach. Przebudziłam się i zobaczyłam nad sobą Biebera. Z jego szklanki spadły dwie krople soku na moje usta.
-Ojej sok mi się rozlał. Nie może się zmarnować-pochylił się i spił go z moich ust.
-Justin, ogarnij się obok śpi moja mama-powiedziałam cicho.
-Haha, wiem, ale twojej mamy nic chyba nie obudzi-zaśmiał się.
-Masz rację-powiedziałam-Co ty tu w ogóle robisz?Która godzina?
-Chciałem być obok kiedy się obudzisz, a jest 10.
-Późno jest. Mógłbyś podać mi z walizki jakąś koszulkę i spodnie?
-Już daję. Ubieraj się, a ja czekam na ciebie na korytarzu.
-Ok-powiedziałam i poszłam do łazienki trochę się ogarnąć.
Kiedy już wyszłam na korytarz JB wziął mnie na ręce i zaniósł do windy.
-Mam cię-powiedział i cmoknął w policzek.
-Nie przy ludziach Justin-skarciłam go, ale delikatnie pocałowałam-czekaj aż będziemy sami.
-To może wrócimy do pokoju?-zaśmiał się.
-Haha nie. A tak w ogóle jakie plany na dziś?
-Myślałem, że zjemy coś na mieście, pochodzimy sobie po mieście i pójdziemy do teatru-zrobił zadowoloną minę.
-O rany, kocham cię-krzyknęłam i rzuciłam mu się na szyję.
Wtedy winda zatrzymała się i dosiedli się do nas jacyś ludzie.
-Panienko, takie rzeczy to róbcie w swoim pokoju a nie przy ludziach-powiedział starszy pan, a ja spaliłam się na buraka.
-Nie może się mnie oprzeć-zaśmiał się Justin, a ja walnęłam go w brzuch.
W końcu wyszliśmy z hotelu i byliśmy na mieście. Oglądałam wystawy sklepów. Były takie śliczne. W jednej z piekarni kupiliśmy sobie croissanty. Nie ma nic lepszego jak świeży francuski rogalik z czekoladą.
-Śmieszy mnie to, że cały czas nosisz okulary przeciwsłoneczne-zaśmiałam się patrząc na niego.
-Wiesz co by było gdybym je zdjął choć na chwilę...-posmutniał-taka cena sławy.
-Justin, a może pójdziemy na rejs po Sekwanie?
-Jak chcesz to możemy.
Ruszyliśmy na rejs. Kiedy wchodziłam na pokład przewodnik podał mi rękę i ucałował ją.
-Bonjour-zaśmiałam się.
-Mógłby pan jej nie dotykać?-zapytał Justin z miną zabójcy, a facet od razu się odsunął i tylko puścił mi oczko.
-Kurcze, jeśli wszyscy Francuzi są tacy zostanę tu na zawsze-zaśmiałam się.
-Taa..nawet kiedy masz na sobie kurtkę oni rozbierają cię wzrokiem. Im tylko jedno w głowie.
-Skąd to niby wiesz?
-Bo też jestem chłopakiem.
-Fu-zaśmiałam się.
-Ale jesteś moja, więc mi wolno-wyszczerzył się-ja patrząc na ciebie..
-Nie gadaj o tym-przerwałam mu-bo zaraz stąd pójdę.
-Ok, Ok-uśmiechnął się diabelsko patrząc na mnie.
-Nawet nie patrz-zasłoniłam mu oczy rękami.
-A kiedy mnie dotykasz...
-Fuu-pisnęłam ze wstrętem.
-Ej no to nie moja wina... to te hormony-zaśmiał się.
-Udam, że nie słyszałam tej całej gadki-powiedziałam i spojrzałam w bok.
-Zaraz będziemy przepływać pod mostem zakochanych. Pary całują się pod nim-powiedział przewodnik i posłał mi uśmiech.
-Nie no tego już za wiele-powiedział Justin i aż poderwał się z miejsca.
-Siadaj, daj sobie spokój-powiedziałam mu.
Przepływając pod mostem spojrzeliśmy na siebie. Posłałam mu tylko pocałunek. On zrobił dziwną minę, ale nie będę tego robić jak wszyscy patrzą. Kiedy wychodziliśmy z pokładu przewodnik znowu mnie zagadał.
-Hmm, może spotkałabyś się ze mną?-zapytał.
-Jestem tu z chłopakiem-powiedziałam.
-To twój chłopak?-zadrwił.
-Załatwił mi bilety na koncert Justina Biebera. Jest bardzo zaradny.
-Pfff. Bilety? Ja Justina znam osobiście.
-Naprawdę?-zapytałam ze śmiechem.
-Oczywiście-uśmiechnął się szeroko.
-Żal mi cię człowieku-powiedział Justin i pociągnął mnie za rękę.
Ciągnął mnie przez parę metrów.
-Ogarnij się-krzyknęłam.
-Ty się ogarnij, flirtujesz tu mi z jakimś przewodnikiem. Może jeszcze taksówkarz cię zainteresuje?-zadrwił.
-Zazdrośnik z ciebie-zaśmiałam się.
-Nie prawda-był trochę zbulwersowany.
-Muszę iść do łazienki-udałam.
-Wytrzymasz chwilę? Teatr jest już niedaleko-mówił monotonnie.
-Ok.
Przez całą drogę nie odzywał się ani słowem. Trochę mi to przeszkadzało, ale może naprawdę wziął to wszystko do siebie. Może wcale nie jestem mu taka obojętna?
-------------------------------------
Jak będzie Wam się podobało to dodajcie od czasu do czasu jakiś komentarz. Będzie mi bardzo miło ;)